Մի հատ պոստ ունեի (“Պահն անկեղծության… բայց… (ամեն ինչից մի քիչ-մի քիչ)”), որտեղ մի քիչ անկեղծացել եմ: Մի քիչ, որտև ես կյանքում լրիվ չեմ անկեղծանում, բայց որ հիմա էս էլ ասում եմ, էլի անկեղծանալ ա:
Վերջերս ընկերական շրջապատը ուրիշ բան ա դարձել իմ համար: Երևի թե նրանից ա, որ ես նրանց հետ ավելի շատ ժամանակ եմ անցկացնում, քան ընտանիքիս կամ հենց ինքս ինձ հետ:
Էլի եմ ասել, որ իմ ուրախ ու կենսախինդ (միշտ խուսափել եմ ինձ էս բառով նկարագրելուց) կեցվածքի տակ լրիվ հակառակ մարդ ա, որը երևի թե ունի ավելի շատ պրոբլեմներ, քան շրջապատիցս որևիցե մեկը: Ընդհանրապես փորձում եմ պրոբլեմներս ուրիշներին վզին չփաթաթել, բայց դա միշտ չի հաջողվում: Ու էտ ժամանակ, որ չի հաջողվում, ժամանակը ուրախ անցկացնելու միտք տվող չկա: Էսի վատ ա, շատ վատ: Թվում ա, թե ես պարտավոր եմ սաղին ուրախացնել իրանց տխուր պահերին, մտածեմ, թե ոնց կարանք պրոբլեմը լուծենք, բայց արի ու տես, որ իմ մասին մտածող կամ ընդհանրապես չկա, կամ էլ 1 կամ 2 հոգի ա: Ասածս ինչ ա, ով իմ մասին մտածում ա իսկականից, վատ չէր ըլնի, որ մի բան առաջարկեր անեի կամ անեինք: Լավ կըլներ, որ էտի ինչ որ մի տարօրինակ բան ըլներ: Ստեղ ծախսերը կարևոր չեն, մենակ թե լավ բան ըլնի:
