Արդեն քանի օր ա, որ նախկին Վահագից էդքան էլ բան չի մնացել: Կարող ա արտաքինից նույնն եմ ու ցույց չեմ տալիս, բայց հաստատ կարամ ասեմ, որ հետս մի բան ըլնում ա: Կոնկրետ չգիտեմ ինչ ա, բայց հաստատ էն չի, ինչ որ դուք մտածում եք: Բլոգիս կարդացողները կապ չունեն իրանց մտածածի հետ ու ես էլ էտի ցույց չեմ տալիս: Սաղին թվում ա, որ եթե քեզ միշտ ուրախ տրամադրության մեջ են տենում, ուրեմն տենց էլ կա իրականում ու միշտ ու դու ապրում ես անհոգ կյանքով ու չես էլ տենում շուրջդ ինչ ա կատարվում: Կյանքը միշտ էլ ծայրահեղություն ա, ուղղակի էտի նկատել ա պետք:
Շատ քիչ տեղեր կան քաղաքում, որ քյառթ կոչվածները ըտեղ չեն գնում: Հիմնականում դրանք սովորականից մի քիչ կամ էլ շատ թանկ տեղերն են: Հիմա ես Queen Burger-ում եմ: Ստեղ եմ, որտեւ միակ համով չիզբուրգերը ստեղ են տալիս ու նորմալ WiFi կա: Գնացի նստեցի ամենավերջը, որ հանկարծ քյառթերը իրանց գլուխը չկոխեն նոթիս մեջ: Շատ սոված եմ: Առավոտվանից բան չեմ կերել: Մտա ու սկսեցի պատվիրել: 1 հատ դաբլ չիզբուրգեր, 1 հատ համբուրգեր փափկամսով, 1 հատ մանգոյի սոկ…: Մինչեւ պատվերս բերելը կոմպս բացեմ ու գործ անեմ: Հենց կոմպս բացեցի, սաղ աչքերները չռեցին վրես, ոնց որ եսիմ ինչ տարօրինակ բան եմ անում: Երեւի տկլոր ման գայի տենց չնային, ոնց որ կոմպ բացելուս: Լավ, պատվերս բերեցին ու կոմպս դրեմ մի կողմ: Չիզբուրգերս ուտելու ընթացքում կողքի սեղանի մարդիկ գնացին ու 2 ոչ էն ա աղջիկ, ոչ էն ա կնիկ էկան: Սրանք խոսում են, ասում են հլը նայի ինչքան ա պատվիրել: Էն մեկն էլ ասում ա դե երեւի սոված ա :) 
Էս անգամ էլ ուզում եմ պատմեմ ծանոթներիցս մեկի մասին: Ես իրան ոչ կասեմ ընկեր, ոչ ընկերուհի, ոչ ախպեր, ոչ քուր: Իրա անունն էլ չեմ տա` չնայած որ ինքը կջոկի: Ուրեմն ինքը շատ լավ մարդ ա, ու ես իրան շատ քիչ ժամանակ ա, որ ճանաչում եմ: Էս կարճ ժամանակահատվածում հասկացա, որ ինքը ուրիշ ա: Ուրիշ ա ամեն ինչով: Ուրիշ ա մտածելակերպով, ուրիշ ա հագուկապով, ուրիշ ա …:Մտահորիզոնը շատ լայն ա` չնայած հասարակական կարծիքի ճնշմանը սաղիս ուղեղների վրա:
Կայարան: Սպասում եմ 19 համարի մարշրուտկին (իմ ամենասիրած մարշուտկեն ա, որտեւ հարմար գիծ ունի ու շոֆերներին էլ ճանաչում եմ, լավ մարդիկ են): Սպասում եմ, սպասում ու տենում եմ, որ 76-ը էլի զակատ արած տանում ա մարդկանց: Իմ մոտ էն տպավորությունն ա, որ 76-ի նստողները իրանց կյանքի մեջ մարշրուտկա չեն տեսել: Լավ ա գոնե, որ Զեյթունից եմ նստում, դատարկ ա ըլնում: Կոնկրետ չգիտեմ ուր եմ գնալու: Ինձ սպասում են ու որտեղ էլ ես իջնեմ, հաստատ 19-ը գնում ա: Վերջը եկավ: Հետեւի դուռը բացեցի ու բարձրացա: 
Մի քանի օր առաջ մեր հարեւաններից մեկի 50 ամյակն էր: Ես դրա մասին իմացա իրանց բալկոնում դրած տորթից: Ուրեմն մի օր սովորականի նման բալկոնից մի քանի վայրկյան նայեցի: Նայում եմ, նայում եմ, մեկ էլ տենամ մեր երրորդ հարկի հարեւանի բալկոնը տորթ ա դրած: Տոթին նայելուց հասկացա, որ արդեն ծնունդը անցել էր, որտեւ տորթի վրա մեջտեղը գրած 50-ն մնացել իրա մի քանի սանտիմետր շառավղի հետ: Դե, հասկանում եք, որ ձմեռ ա ու մարդիկ փչացող ապրանքները դնում են տան մի հատ սառը տեղ, սառնարանի փոխարեն: Իրանք էլ բալկոնում էին դնում, պրիտոմ բաց բալկոնում: 
հիշում, որտեւ մենք միանգամից հայտնվեցինք մի սենյակում ու էտ սենյակն էլ ոնց որ ԱԺ-ի սենյակներից մեկն է: Սենյակում մի սեղան կար իրա 7 աթոռներով: Ես ու մորքուրիս սկեսրայրը մի քիչ սպասեցինք ու եկավ Հովիկ Աբրահամյանը 1 տղամարդու ու 3 կնոջ հետ: Նստեցինք սեղանի շուրջ: Դասավորությունն այսպիսին էր. հենց մտնում ես սենյակ դրված էր սեղանը` այնպես, որ գլխավոր տեղերը ընկնում էին աջ եւ ձախ կողմերը: Աջ կողմում նստեց Հ. Աբրահմյանը, ձախ կողմում` ես: Հ. Աբրահամյանի ձախ կողմից հերթականությամբ նստեցին մորքուրիս սկեսրայրն ու մյուս տղամարդը, ում ես մինչեւ վերջ էլ չճանաչեցի, իսկ աջ կողմում նստեցին մի կին, ով նորանշանակ փոխնախարար էր, իսկ նախարարն էլ ոմն Մկրտչան էր կամ Մկրտումյան, եւ ԱԺ նախագահի քարտուղարուհին:
Երազիս մեջ ինձ, իմ նախկին դասարանցիներից 4 հոգու ու մեկ էլ մի քանի հոգու, ում ես չեմ ճանաչում, կանչել էին քաղմաս: Չգիտեինք ինչի համար էին կանչել, ոնց որ մեզ թվում էր, որ մեր տարիքայիններին ոնց կանչում են վայնկոմատ, նույն պատճառով էլ քաղմաս են կանչել: Քաղմասի տեղը միշտ շփոթում էինք ու չգիտեմ ոնց, էս անգամ շուտ գտանք: Մտանք ներս, մի հատ կնիկ էր ներսում, որը ոնց որ հավաքարարն էր: Հենց մտնում էիր, դիմացդ 2 սեղան էր, սեղանի մոտ` պատի կողմից, աթոռներ էին դրած, աջ կողմում պահարան էր (սծենկա կոչվածի նման մի բան, բայց ահավոր վիճակում), ձախ կողմում էլ ոնց որ դուռ կար, բայց միշտ փակ էր:
Այն բոլոր մարդիկ, ովքեր ճանաչում են ինձ, գիտեն` ես ինչիսին եմ, հաստատ մտածում են նաեւ, որ ինձ համար կյանքն անհոգ է: Այս անհոգությանն հետեւելով` ես ինձ նմանեցնում եմ Ակսել Բակունցի “Ալպիական մանուշակ” պատմվածքի բզեզին, որի մասին նա գրում է. “Ծաղկափոշու մեջ թաթախված գունավոր բզեզին մանուշակը ճոճք է թվում, աշխարհը` ծիրանագույն բուրաստան”: Մեկ-մեկ ինձ էլ է այսպես թվում, ճիշտն ասած, բայց, մեկ-մեկ: Իրականում ես շատ մատծելու բաներ ունեմ, ու կարծես այնպես է, որ ամբողջ աշխարհի մասին ես եմ մտածում: Ամեն առավոտ, երբ արթնանում եմ, առաջին մի քանի րոպեն ուրախ եմ, բայց հետո, երբ խելքս գլուխս է գալիս, սկսում եմ մռայլվել: Ուզում եմ միայնակ լինել, թքած եմ ունենում ամեն ինչի վրա եւ ոչ մի բան աչքիս չի երեւում: 