Արդեն ***** են պահում

Արդեն զզվցրին իրանց ցույցերով: Շաբաթը մեկ ցույց են անում: Մթոմ ինչ? Էսքան ցույց են անում ու էսքանը ժողովրդի մոտ մի լավ բան առաջացրել ա? Իհարկե չէ: Մենակ անհարմարություններ: Անհարմարությունները մենակ Օպերայի շրջակայքում չեն ու ոչ ցույցի սկսելու պահից, այլ այդ օրը առավոտվանից ու համարյա ամբողջ Հայաստանում: Ոչ մի գործ չես կարում նորմալ անես, ինչքան գործ կա, հետ ա ընկնում: Ամեն անգամ, երբ մի կարեւոր գործ ա ըլնում, Լեւոնն ու իրա թիմը որոշում ա, որ պիտի ցույց անի: Հենց ցույց, ոչ թե հանրահավաք: Էս կողմից հալալ ա իշխանությանը, որ սենց մարդու նեռվեր չեն ուտում, չնայած որ իրանք էլ իրանց ձեւով են ուտում:

Բնավորությունս: Ինչպես դարձա ակտիվիստ

Էս ինչ մի ակտիվացել եմ?

Ով տենում ա ինձ, էտ ա ասում: Ասում են ես ակտիվիստ եմ ու նման “ակտիվ” արմատ պարունակող բառեր: Մարդիկ ուր գնում են, ինձ են տենում, ուր մտնում են, ինձ են տենում, ինչ կարդում են, ես մեջը կամ: Կարող ա իսկականից ակտիվիստ եմ? Մի ժամանակ որ TV-ով տենում էի, որ ինչ որ մեկի անուն-ազգանվան կողքը գրած ա ակտիվիստ, մտածում էի, թե ինքը ինչ ա անում, որ տենց են իրան ասում, կամ ով ա որոշում, թե ինքը ակտիվիստ ա, թե չէ: Հետո որ կամաց-կամաց խառնվեցի հասարակական գործունեությանը, իմացա, որ էտ “կոչումը” կոնկրետ ոչ մեկը չի տալիս, այլ ինքը ձեռք ա բերում տարբեր հասարակական աշխատանքների կատարման եւ տարբեր տեղեր ակտիվություն ցուցաբերելու արդյունքում: Հիմա ես չգիտեմ, թե ինչ ակտիվություն եմ ցուցաբերում կամ թե ինչքանով եմ ակտիվ, բայց էս վերջին 2 ամսվա մեջ մենակ էտ եմ լսում, որ ես ակտիվիստ եմ: Մարդիկ ինձ ուրիշների մոտ ներկայացնելուց կոչում են ակտիվիստ: Երեւի թե բլոգ գրելն էլ ա ազդել էտ “կոչումը” ստանալու վրա:

Անկշտության սինդրոմ

Երևի թե արդեն իմացաք, թե ում մասին եմ գրելու: Հա, հա, հենց հայերի: Պատկերացնենք սենց մի իրավիճակ:

Կա մի սուպերմարկետ, ուր ամեն ինչ կա ու անսահմանափակ ա: Էտ սուպերմարկետի մասին իմանում են հայերն ու եվրոպացիները (ինչի եվրոպացիները, որտև իրանք մեր հակակշիռը են և քաղաքակրթության որոշակի մակարդակի վառ օրինակ): Բոլորն էլ կարան ինչ ուզում են վերցնեն ու դրա դիմաց ոչ մի բան չեն տալիս: Եվրոպացին կմտնի սուպերմարկետ, իրան ինչ պետք ա կվերցնի ու դուրս կգա: Եթե իրան մի օրվա համար պետք ա 1 հատ հաց ու նման քիչ բաներ, ինքը հաստատ էտքան կվերցնի: Ավել չի վերցնի, որտև իրան պետք չի ու անիմաստ տունն ա դնելու:

Հիմա հայն ա մտնում սուպերմարկետ: Հային էլ ա մի օրվա համար պետք էնքան բան, ինչքան եվրոպացուն: Ինքը կմտնի, կվերցնի էնքան բան, ինչքան կարա տանի: Էտքանը հլը հերիք չի, հետը մարդ կբերի կամ մի այլ հարմարանք, որ ավելի շատ տանի, թեկուզ իրան էտ ամեն ինչի 1 տոկոսն ա պետք:

Ամեն ինչ հարաբերական է

Լսած կլնեք Էյնշտեյնի խոսքերը. ամեն ինչ հարաբերական է: Իսկ երբեւէ համոզվել ե՞ք դրանում: Մարդիկ կլինեն, որ գրեթե ամեն օր համոզվում են, մարդիկ կան, որ չեն հազմովել ու չեն էլ համոզվի: Հիմա ես կփորձեմ որոշ բաներ ասել, որ կապացուցի, որ ամեն ինչ հարաբերական է: Սկսենք հաղթանակից: Հաղթանակը համարվում է հաղթանակ հաղթողի կողմից, սակայն այն միեւնույն ժամանակ դիտարկվում է որպես պարտություն պարտվողի կողմից: Այսինքն հարաբերական է հաղթանակ ասվածը, որտեւ այն դիտարկվում է միայն հաղթողի կողմից: Այսպիսի օրինակներ շատ են կյանքում գրեթե ամեն ինչ բաժանվում է 2 մասի, ինչպես լավն ու վատը, դրականն ու բացասականը, վերեւն ու ներքեւը, աջն ու ձախը եւ այլն:

Էնքան լավ բաներ էի ուզում գրեի, բայց ոնց որ թե անկապ բան ստացվեց :( Լավ, հուսանք հավեսս տեղը կլնի մյուս անգամ:

Ռեքվիեմ: Իմ մահվան օրը կիջնի լռություն…

Էն, ինչի մասին հիմա ուզում եմ գրեմ, դժվար թե շատերը արած լինեն իրանց կյանքում: Խոսքը գնում ա սեփական մահվան ու թաղման արարողության պատկերացման մասին: Հա, հա: Ես ամեն անգամ ինչ որ տհաճ պատմության մեջ ընկնելուց հետո պատկերացնում եմ, թե ոնց կարան ինձ սպանեն, ու եթե դրանից հետո էլ հետաքննություն գնա, ում կկասկածեն: Էս ամեն ինչը գալիս ա նրանից, որ դետեկտիվ կինոներ շատ եմ սիրում: Կախված սպանության ձեւից ու տհաճ պատմությունից` հետաքննությունը տարբեր ձեւ կընթանա: Պատկերացնում եմ, թե ոնց ա ըլնելու սպանությունս, ես ոնց եմ մեռնելու ու մեռնելուցս հետո ինչ ա ըլնելու: Ենթադրենք ինձ սպանեցին (ինձ անաղմուկ չեն սպանի): Քաղմասը կգա, ով շրջակայքում կա, մի հատ կհարցաքննեն: Հետո ցանոթներիս ու ընկերներիս կհարցաքննեն: Տենց ամեն մեկը կասի, թե ով ինչ հարաբերություններ ուներ հետս ու տենց, ոնց որ ըլնում ա կինոներում: Էտ ամեն ինչը կտեւի մի 2 օր, մինչեւ թաղումս: Թաղմանս կգան լիքը մարդիկ, որտեւ ես էս 19 տարիների ընթացքում հասցրել եմ լիքը մարդկանց հետ ծանոթանալ ու շատերն են ինձ ճանաչում, ում ես չեմ ճանաչում: Պատկերացնում եմ ամենամոտ մարդկանց վիճակը, բայց դրանից չեմ խոսա:

Առուն թռի, նոր ասա հոպ... Եվրատեսիլյան կրքեր

Տենաս կխրատվենք էս անգամ ու էլ մինչեւ ամեն ինչի տեղի ունենալը ամպագորգոռ արտահայտություններ չենք անի: Արդեն սովորել էինք, որ գոնե շպրտած 8-րդ տեղ էին տալիս կամ գոնե եզրափակչի տասնյակի մեջ էինք հայտնվում: Ստեղ Թաթան լավ կասեր. "Տեսար ինչ եղավ...": Արդեն քանի օր ա, ինչ սաղ տեղերով քննարկում են Եվրատեսիլն ու Էմմիի ելույթը: Էտ ամեն ինչը իրա գագաթնակետին հասավ երեկ երեկոյան, երբ արդեն մի քանի ժամ էր մնացել մինչեւ շոուն: 12-ից հետո արդեն օնլայն քննարկվում էր: Ամեն մեկն իր կարծիքն էր հայտնում էս կամ էն երգի վերաբերյալ: Քննարկումները ավելի քան թեժ էին: Ուրեմն սենց, նրանց համար, ովքեր չգիտեն, թե ովքեր են անցել եզրափակիչ փուլ առաջին կիսաեզրափակչից հետո. Սերբիա, Լիտվա, Հունաստան, Ադրբեջան, Վրաստան, Շվեյցարիա, Ֆինլանդիա, Ռուսաստան, Իսլանդիա, Հունգարիա; Ինչպես տեսաք, Հայաստանը չի անցել: Էս փաստը շատ մարդկանց ուրախանալու, իսկ ոմանց ու շոպլիկներին էլ տխրելու առիթ ա տվել:

Անհասկացողության սինդրոմ

Հայերիս միշտ պիտի հիշացնես, որ այս կամ այն բանն անի կամ չանի: Ամեն անգամ պիտի ասես, մեկ-մեկ էլ խփես ու տուգանես: Մեզ որ թողեն մենակ գլուխ կգովանք` առանց հաշվի առնելու “հայկական” անհասկացողությունը: Հա´, հե´նց անհասկացողություն: Ինչի պիտի ամեն քայլափոխին գրած ըլնի “Չ´ծխել", էն էլ սխալ իր բոլոր տարատեսակներով: Նույնիսկ համալսարանում է սխալ գրած` “Չծխե`լ”: Վերջիվերջո ամոթ է: Քաղաքում տեսած կլինեք, վառ օրինակ է Սիրահարների այգին, որ գազոնների կողքերը մի բան  է կապած ու այդքանը դեռ բավական չէ, մի հատ էլ վրան գրված է, որ չանցնեն գազոնների վրա: Բայց գրածներն էլ այլևս չեն օգնում, որովհետև ինչպես տեսնում եք, և´ ծխում են արգելված վայրերում, և´ քայլում են գազոնների վրայով: Նույնն իրավիճակն է տիրում նաեւ աղբարկղերի մոտ: Եթե մարդն անցնում է աղբարկղի կողքով, ապա նա աղբը պետք է անպայման գցի ոչ թե աղբարկղի մեջ, այլ կողքը, որովհետև կողքից կտենան ու մի քանի խոսք կասեն կամ կմտածեն, որը նրա ենթադրելով, վիրավորում է իր անհատականությանն ու եսին: Հաստատ ոչ ոք չի կարող համոզել հային, որ նա նոր ներկած նստարանին ձեռք չտա կամ չնստի:

Եվրոպայի օր: Երիտասարդական մրցույց

1950 թվականի մայիսի 9-ին Ֆրանսիայի արտգործնախարար Ռոբերտ Շումանը առաջարկեց պատերազմներից հոգնած Եվրոպային միացնել իրենց տնտեսական ներուժը: Այս առաջարկը պատմության մեջ հայտնի է որպես "Շումանի պլան" եւ այն դարձավ Եվրամիության հիմնաքարը: Հետագայում, երբ արդեն Եվրամիությունը կազմավորվել էր, մայիսի 9-ը հայտարարվեց որպես Եվրոպայի օր: Այն տոնախմբություններով նշում են Եվրամիության անդամ բոլոր երկրներում: 2006 թվականից այն նշվում է նաեւ Հայաստանում: Այս տարի Եվրոպայի օրվա հետ կապված կազմակերպվել է տեսահոլովակների երիտասարդական մրցույթ, որին մասնակցում եմ ես: Հիմա, խնդրում եմ քեզ, որ դու YouTube-ում Like անես էս վիդեոն: Նախապես ասում եմ մերսի, որովհետեւ վստահ եմ, որ դու կհավանես այն :)

Զզվելի գրառում

Բլոգումս արդեն անդրադարձել էի նրան, թե ինչից եմ զզվում: Հիմա ներկայացնում եմ “զզվելիների” հաջորդ շարքը: Վստահ եմ, որ շատ մարդիկ նույնպես զզվում են ներքոհիշյալներից:

Զզվում եմ, որ մարդիկ “դրամ”-ի փոխարեն ասում են “ռուբլի”: Լավ, իրանք չեն հասկանում, որ արդեն 20 տարի ա, ինչ Հայաստանում ռուբլի չկա:

Զզվում եմ, որ ասում են դե սովետի վախտ լավ էր էլի: Հասկացեք, սովետը էլ չկա: Դուք եք Հայաստանի անկախության հանրաքվեին “ԱՅՈ” ասել: Նենց որ, մի´ բողոքեք: Մի հատ լավ ասացվածք կա` ինչ ցանես, այն էլ կհնձես: