Եվս մեկ քայլ...

Արդեն երկրորդ անգամն է, որ իմ բլոգը ցույց են տալիս Հ1-ի եթերում: Ձեզ եմ ներկայացնում հաղորդման այն հատվածը, որտեղ խոսվում է իմ բլոգի մասին:

Հետաքրքիր, ծիծաղալու ու լացելու

Որոշել եմ սրանից հետո գրել նաեւ ինձ հետ պատահած հետաքրքիր եւ ծիծաղելի պատմությունների մասին:

Մի օր ավտոյով անցնում էի ցիրկի մոտով ու ոնց որ միշտ կալցավոյի մոտ պռոպկա էր: Կանգնել էի կարմիր լույսի տակ: Նայում եմ կողիս ավտոների մեջ, նայում եմ ով ինչով ա զբաղված, մինչեւ էտ մի քանի վայրկյանը անցնի: Կողերս նայելով` նայեցի աջ կողմի վրա պառկովկա արած ավտոներին: Մեկ էլ տենամ, որ մի հատ Passat կանգնած ու բանալիները դռան վրա են: Որ կողմ նայում, մարդ չկա, որ նայի կամ մի հատ թեթեւ ուշադրություն դարձնի ավտոյին: Մտածում եմ` ոնց կարար շոֆերը էտ բանալիները մոռանար դռան վրա:

1. Երեւի դուռը փակում էր, ու մեկը կանչել ա ու տենց մոռացել ա


2. Երեւի դուռը փակում էր ու զգաց, որ իրան սռոչնի զուգարան ա պետք :D


3. Երեւի էտ բանալիները գողինն ա եղել, ուղղակի գողը փախել ա

Հայկական ապրելակերպ

Հայերը սովորել են ապրել եւ ամեն կերպ պաշտպանել իրենց շահերը: Գրեթե բոլոր դեպքերում հայերը անում են միմիայն այն գործերը, որոնք ձեռնտու են իրենց: Նման օրինակ է նաեւ մեր քաղաքական համակարգը: Հայաստանում չկա իսկական քաղաքականություն, որը, օրինակ, կար Չերչիլի ժամանակ, ով, իսկապես, զբաղվում էր լուրջ քաղաքականությամբ, իսկ մեր “հանրապետությունում” քաղաքականությունը զուտ քող է, որի տակ կատարվում են գործարքներ, որոնք ընդհանրապես կապ չունեն քաղաքականության հետ: Բոլորս էլ երեւի գիտենք, թե որ գործարանը, որ հյուրանոցը, որ օբյեկտը ում է պատկանում, եւ միաժամանակ Սահմանադրությունում նշված է, որ քաղաքական պաշտոններ զբաղեցնող մարդիկ չեն կարող զբաղվել բիզնեսով: Այստեղ մարդիկ պարզ եւ բացահայտ անում են այն ամենը, ինչը հակառակ է Սահմանադրությանը: Ցանկացած քաղաքական գործչի հարցազրույցը լսելիս կնկատեք, որ նա կտրականապես հերքում է իր` բիզնեսով զբաղվելը: Բայց եթե նրանք ապրում են միայն իրենց պետական աշխատավարձով, ապա ինչպես եւ նրանք գնում այդ ավտոմեքենաները, շենքերը եւ ամեն տարի հանգստանում Սեյշելյան կղզիներում: Դժվար թե նրանց պապերը Խորհրդային Հայաստանում կամ դրանից առաջ հարուստ եղած լինեին, ու իրենց հարստությունը մինչեւ մեր օրերը պահպանված լիներ: Ընտրությունների ժամանակ էլ ընտրում ենք նրան, ումից ավելի շատ ենք վախենում, եւ նրանք էլ օգտագործելով դա` անում են այն ամենը, ինչ ուզում են: Ցավոք սրտի այս կերպ է ամբողջ աշխարհում:

You're great, you're amazing, you're important, ... - Validation

Անպայման նայեք: Շատ լավն ա:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Cbk980jV7Ao&feature=player_embedded]

Քյառթուիզմ

Հավերժ թեմա Հայաստանում… ցավոք :(

Ինչ զզվելի ա, երբ մի բան իրա իսկական ձեւով չի ու խառնված ա իրան հակառակ լրիվ մի բանի հետ: Սենց մի հատ օրինակ էլ Հայաստանում կա – հայերի անսահման ձգտումը դեպի Եվրոպա եւ քյառթուիզմը: Քաղաքով քո համար ման ես գալիս, մեկ էլ տենում ես մի հատ չափազանց եվրոպականացված ջահել աղջիկների կամ տղերքի ու իրանց կողքով քայլող մի քանի քյառթ ըկներներ, որ չգիտես, թե որտեղից են եկել ու հիմա վայելում են իրանց ազատությունը: Հետաքրքիրն էն ա, որ իրանք միշտ լինում են Versace, Armani կամ D&G սեւ շորերով: Երեւի մի հատ տենց ярмарка կա, ուր տրաֆարետի վրա գրած ա. “Հագուստ քյառթուների համար” կամ էլ առնում են հատուկ քյառթուների uniform: Ախր հեչ չի նայվում, որ հանկարծ Կասկադում կամ Օպերայի մոտ տենում ես իմ ասած նույն ջահելներին կամ մի սիրահար զույգի (էս բառը հենց ասում եմ, հիշում եմ ամուսնական մատանիները J) ու իրանց կողը նստած քյառթեր, ովքեր բացի սիրուն տեսարանը փչացնելուց ու էտ զարգացած ֆոնի վրա չերեւալուց, բարձր հռհռում են ու որ թարսի պես էլ տուրիստները Կենտրոնում շատ են, դրանք մեզ հավեսով խայտառակում են: Լավ, ասենք

Սխալ սխալի հետեւից: Ճի’շտ խոսենք

Առօրյա կյանքում շփվելով մարդկանց հետ ես շատ եմ նկատում, որ մարդիկ չեն կարողանում ճիշտ շփվել եւ իրենց մտքերը արտահայտել ճիշտ բառերով: Շատ փնտրելով` միգուցե կարողանաս գտնել այնպիսի մարդկանց, ովքեր իրենց խոսքում շատ քիչ են օգտագործում սխալ բառեր: Խոսքը այն մասին չէ, որ պետք է խոսենք գրական, որը փողոցում շատ տգեղ եւ ծիծաղելի է հնչում, այլ այն մասին, որ բառերը, որոնք մենք օգտագործում ենք մեր խոսքում, սխալ իմաստ են արտահայտում: Այդ բառերից են “հրավեր”-“հարվերք”, “մեղանչել”-“ապաշխարել”, “հանձին”-“հանձինս”, “վերաբերել”-“վերաբերվել”, “ի սրտե”-“սրտանց”-“ի սրտանց”, “այլք”-“այլոք”, “այլեւս”-“այսուհետ”:

Հրավեր-հրավերք

“Շնորհակալություն հրավերքի համար”: Այստեղ պետք է լինի “հրավեր”, այլ ոչ թե “հրավերք”: “Հրավեր”-ը հրավիրատոմսն է, հրավիրելու գործընթացը, իսկ “հրավերք”-ը հրավերների ամբողջությունն է, այսինքն խնջույքը: “Ք” վերջածանցը եկել է գրաբարից եւ բառին տալիս է հոգնակիի իմաստ, այդ պատճառով էլ “հրավերք”-ը նշանակում է հրավերների ամբողջություն:

ԱՊՊԱհով

Զգացիք` էս մի ամսվա մեջ ապահովագրական ընկերությունները ինչքան շատացան: Խի՞: Որովհետեւ “ոսկու” հանք են գտել: Ով էս մի ամսվա ընթացքում դուրս ա էկել փողոց կամ TV ա նայել կամ ռադիո ա լսել ուրեմն հաստատ լսել ա ԱՊՊԱ-ի մասին (Ավտոքաղաքացիական պատասխանատվության պարտադիր ապահովագրություն): Որ կողմը նայում ես, ասում են ապահովագրի քո մեքենան մեզ մոտ: Էսօր էլ ընկերներիցս մեկը էկել ասում ա, բա ոչ մեկին չես ուղարկում, որ մեզ մոտ ապահովագրվի: Ապահովագրական ընկերությունների ռեկլամները ավելի շատ են, քան թե Հայաստանի սաղ մեքենաները իրար հետ վերցրած: Ինչքան ապահովագրական ընկերություն կա կանչում ա ձրի սեմինարների ու հետո աշխատանքի: Էդքան աշխատող էս մի փոքր խեղճ ու կրակ երկրում ինչ են անում, երբ ամեն մի աշխատող կարա մի քանի հարյուր յատ ավտո ապահովագրի: Մի փոքր քաղաքում իրար կող նույն ընկերության 100 օֆիս կա: Թե էս ինչ էր բերեցին քցեցին ջաններս: Չեն մտածում, որ մարդ կա հացի փող չունի ու էտ ավտոն առել ա “հին ու բարի” կոմունիստների ժամանակ ու չի կարա էտ ապահովագրության փողը տա: Թե ինչո՞վ են մտածում “վերեւները”…

Մանդարիններն ու խիղճս

Նախորդ post-երումս (Անառողջ կրթություն, Մեղմ ասած` թարախակալած Հայաստան, Արդեն զզվցրեցիք… ինչքան կարելի ա) գրել եմ մեր դասախոսներից մեկի մասին: Էսօր էլ եմ ուզում գրեմ իրա մասին, բայց էն նույն բանը չեմ ուզում ասեմ, այլ լրիվ հակառակը:

Էսօր զանգը տվեց ու սպասում ենք, որ ինքը գա: Կուրսեցիներս մանդարին էին առել ու բերել: Կուրսով ուտում էինք: Ես էլ ասում էի կճեպները պահենք, որ իրան խփենք (կատակով) :D: Երբ մտավ լսարան, արեց իրան հատուկ շարժումները` ձեռի գիրքը մատյանների հետ դրեց սեղանին, հետո վերցրեց, դրեց ամբիոնի վրա: Ես էտ ժամանակ կուրսեցիներիս հետ “բացել” էր իրա վրա, երբ տեսա` արագ դուրս գնաց: Կուրսեցիներս ասեցին` իրան վատ ա զգում: Էլի սկսեցի վրեն “բացել”: Հետ եկավ լսարան: Ցածր էր խոսում: Զգացի` արդեն վարի ա էթում: Չէր գոռում, իրա ձեւով հումոր էր անում ու մենակ ինքը ծիծաղում: Կամաց-կամաց դզվում էր: Էսօր խախանդ էր: Երեւի բացակաները շատ էին, դրա համար:

...վերջապես հաղթեցինք... :) (Video)

Երեկ ամբողջ հայությունը նշում էր հայազգի Վլադիմիր Արզումանյանի հաղթանակը 8-րդ մանկական Եվրատեսիլ 2010-ում: Հետաքրքիրն այն է, որ այսքան ժամանակ, երբ հայերը  մասնակցել են, չեն կարողացել որեւէ լուրջ արդյունք ունենալ (իհարկե բացառությամբ “Արեւիկ”-ի Լուարայի, ովքեր զբաղեցրեցին 2-րդ տեղը) եւ միշտ գրավել ենք 8-րդ տեղը: Հիմա տեղերը փոխվել են եւ արդեն ոչ թե 1-ին անգամ զբաղեցնում ենք 8-րդ տեղը, այլ 8-րդ մանկական Եվրատեսիլի ժամանակ զբաղեցնում ենք 1-ին տեղը: Ինչ որ է, այսօր եվս մեկ անգամ ամբողջ հայ ազգով ի սրտե ուրախանում ենք մեր 12-ամյա Վլադիմիր Արզումանյանի հետ միասին իր հաղթանակով: Ի սրտե շնորհավորում եմ քեզ Վլադիմիր ջա…ան: Ասեմ նաեւ, որ Վլադիմիրը ներկայացել էր “Մամա” երգով եւ այդ կախարդական բառի եւ իր տաղանդի շնորհիվ գրավեց 1-ին տեղը 120միավորով` իր հետեւում թողնելով Ռուսաստանի, Սերբիայի ու եւս 11 երկրի մասնակիցներին: Համերգից հետո հարցազրույցում նա պատասխանել է լրագրողների հարցերին: Նա ասել է, որ ինքն իրեն աստղ չի համարում, ինքը սովորական մարդ է եւ աստղերը միայն երկնքում են: Իսկ այն հարցին , թե ինչ կուզեր` իրեն նվիրեին հաղթանակի առթիվ, նա պատասխանել է.

… ու այսպես ամեն օր …

… Առավոտ: 6:00: Հեռախոսիս զարթուցիչը միացավ: Վեր կացա, անջատեցի, հեռախոսը, դրեցի կողքս, քնեցի: 6:07: Նորից նույնը: 6:20: Արդեն արթնացա, հագնվեցի, լվացվեցի, թեյեցի, դուրս եկա: Բժշկական կանգառի դիմացի կանգառում եմ, սպասում եմ 19 համարի երթուղայինին: Եկավ: Նորից լիքն է ու ես էլ ուշանում եմ: Ինչ արած, պիտի կանգնեմ` հանդուրժելով մոտ 1 տասնյակ կազմող հետույքներն ու մոտ 2 տասնյակ կազմող տարբեր հոտերի խառնուրդը, որը առավոտյան անտանելի է: Հասանք մոնումենտ` մի կին է նստում ում դունչը տգեղ փոսիկ ունի, հասանք Լամբադա` թեքվելուց բոլորը ընկնում են իրար վրա,

Մենք փող չունենք :(

Մեկ-մեկ որ ազատ եմ ըլնում, TV եմ նայում: Թեքում եմ հայկական լրիվ ալիքները` բան չկա: Ոչ մի նորմալ հաղորդում, ոչ մի նորմալ կինո, ոչ մի նորմալ կլիպ: Հետո անցնում եմ ռուսական ու արտասահմանյան ալիքներին: Ստեղ էլ առանձնապես մի բան չկա, բայց երբ կլիպ են դնում, ուրեմն լավ կլիպ ա, երբ հաղորդում ա, ուրեմն լավ ու ճաշակով հաղորդում ա, երբ կինո են դնում, ուրեմն լավ կինո ա կամ էլ էս վերջերս ա նկարահանած: Այսինքն էն կինոներից չի, որ “Հ1”-ը ցույց ա տալիս, որ հենց կինոն սկսում ա TV-ից նաֆթալինի հոտ ա գալիս: Ասա դժվար ա մի քիչ ավելի նոր ժամանակների կինո ցույց տալը, գոնե հեռուստադիտողներ ձեռք բերելու համար: “Արմենիա”-ն մի ժամանակ

Արդեն զզվցրեցիք… ինչքան կարելի ա

Այսօր մտել էի ամբիոն, որպեսզի բողոքարկեմ քննության իմ գնահատականը: Երկուշաբթի հանձնեցինք քննությունը եւ արդյունքները իմացանք հաջորդ օրը: Թեստը բաղկացած էր 1 տեսական հարցից եւ 2 խնդրից: կուրսի մեծ մասը, որպեսզի ավելորդ ժամանակ չվատնի, հենց սկզբից գրեց խնդիրները: Խնդիրները այնքան հեշտ էին, որ անգամ ամենավատ սովորող ուսանողը կարողացավ դրանք ճիշտ եւ առանց սխալների գրել, դե էլ չեմ ասում մի քիչ կամ շատ լավ սովորողների մասին, ովքեր 5 րոպեում կարող էին գրել: Երբ հայտնեցին գնահատականները, պարզվեց, որ երբ բոլորս գրել էինք նույն բանը եւ, ընդ որում, ճիշտ, ստացել ենք տարբեր գնահատականներ: Այսօր մտա բողոքարկելու: Բացեցի գրավորս, տեսա, որ այնտեղ ոչ մի նշան չկա, որը ինձ կտեղեկացներ, որ սխալ եմ գրել: Դասախոսին ասում եմ.

-Սխալ չեմ արել` ինչի՞ ես ցածր գնահատել (արդեն այն աստիճանի էր հասցրել, որ “դու”-ով էի խոսում):

-Եթե ցածր եմ դրել, ուրեմն մի սխալ ես արել:

-Լավ, եթե սխալ եմ արել, ուրեմն ցույց տուր:

Նայում է, նայում է, ոչինչ չի գտնում (ոնց որ արյունը գլխին տար):

ArmNet Awards: “Հայկական” կամ խայտառակ քվեարկություն

Էրեկ ման եմ գալիս բլոգներով ու համարյա սաղ տեղ գրած ա ArmNet Awards-ի մասին: Համարյա սաղ ասում են քվեարկիր իմ կայքի կամ բլոգի օգտին, ձեր ձայնը շատ կարեւոր ա, մենք արդեն շատ ձայն ունենք: Մի քանիսը արդեն իրանց ձայների վիճակագրությունն են ցույց տալիս: Ով ոնց կարողանում ա ասում ա, որ քվեարկեն իրա օգտին: Բայց դե ամբողջ ինտերնետում չի կարա մի հարց ըլնի, որ սաղ համաձայն ըլնեն դրա հետ: Նայում, նայում եմ ու տենամ, որ մի քանի հոգի էլ բողոքում են մրցանակաբաշխությունից:

Առաջին քայլ, երկրորդ քայլ, ...

Ես 2 տարի առաջ ստեղծեցի իմ առաջին բլոգը, այն էլ զուտ հետաքրքրությունից ելնելով: Մինչեւ վերջերս ոչ մի բան չէի բլոգել եւ միայն վերջերս սկսեցի բլոգել ու ինձ սկզբից թվում էր, թե ոչինչ չէր ստացվի, բայց արի ու տես…

Բանավեճի բանաձեւ blog.banadzev.com-ից

Բանավեճի բանաձեւ.

Երբ դեռ <<Բանաձեւ>> չէի եկել, իմ ամենասիրած բլոգը blog.banadzev.com-ն էր: Ամեն օր մտնում էի, կարդում, հետո գրում, բանավիճում: Եկա <<Բանաձեւ>> ու էլի ոչ մի բան չփոխվեց` կրկին կարդում եմ գործընկերներիս գրածները, գրում եմ ու բանավիճում: Այս ամբողջ ընթացքում նկատել եմ մի օրինաչափություն, որը ոչ միայն հատուկ է մեր ընթերցողների, այլ մեր հայրենակիցների մոտ. մենք չենք սիրում կամ չենք կարողանում բանավիճել` լինի տանը, փողոցում, աշխատանքի վայրում, թե ինտերնետում:

Երբ մեկը այլ կարծիք է հայտնում, որի հետ մենք համաձայն չենք, դնում ու <<քլնգում>> ենք այդ կարծիքի հեղինակին: Մենք չենք բանավիճում, մենք կռվում ենք, իսկ դրանք սարսափելի տարբեր բաներ են: Ես ինտերնետը փորփրել ու հայտնաբերել եմ բանավեճի 10-ը կանոն: Կարծում եմ` օգտակար կլինի բոլորիս համար ու այսքանից հետո գոնե այս բլոգում առողջ բանավեճ կկազմակերպենք` առանց վիրավորելու ու առանց հեգնելու:

Անիմաստությունից անիմաստություն

Էս քանի օր ա ինտերնետը բզբզում եմ ու սաղ տեղ բջջայինների մասին ա գրած: Մտածեցի ես էլ մի բան գրեմ ու … գտաաա: Հայաստանում 3 բջջային կապի ընկերություն կա ու իրանք ընդհանուր ունեն 9 բջջային կոդ` (Ղարաբաղինը հաշված) 055, 077, 091, 093, 094, 095, 097, 098, 099: Ինը կոդ: Էս 2 մետրանոց երկրում էդքան կոդ ինչ են անում, էլ չեմ ասում, որ ամեն մի կոդ 900.000 համար ունի: Դե ինը կոդ գումարեք իրար տեսեք` ինչքան ա ըլնում: Եթե հաշվի առնենք` Հայաստանում գրանցված ա մոտ 3 միլիոն մարդ, որի մասը ծառայում ա, մի մասը երկրում չի, մի մասը դաժե չի էլ լսել

Մեղմ ասած` թարախակալած Հայաստան

Նախորդ post-ում ասեցի, որ քննության եմ:

Ուրեմն այսօր գնացի քննության: Նստեցի մի այնպիսի տեղ, որտեղից կարող էի լավ սովորողներից մի բան հարցնել: Ասեմ, որ մի քանի բան պարապել էի, եւ քննությունը այս անգամ լինելու էր թեստային: Թեստային լինելը մի քիչ հուսադրում էր բարձր գնահատական ստանալու ու լուծարքից մի կերպ փրկվելու համար: Երբ թեստերը հանձնեցին, առաջին հայացքից հեշտ էր թվում եւ այդպես էլ կար: Թեստը բաղկացած էր տասը հարցից, եւ հարցերից մի քանիսը շատ հասարակ էին, եւ, ասենք, պատմության բաժնից մի ուսանող հանգիստ կարող էր այդ հարցերին պատասխանել: Ասել էի, որ երբ նրա գրածների մեջ սխալ եմ գտնում` կարծես արյունը գլխին է տալիս: Այս անգամ էլ թեստերի մեջ մի քանի հատ սխալ գտա եւ նա արդեն կամաց-կամաց սկսում էր համբերությունից դուրս գալ: Ես հասցրել էի ընթացքում մի քանի հարց գրել` մի քանիսը ինքնուրույն, մի քանիսն էլ օգնելով: Պատասխանելով ինը հարցերին` հասա տասներորդին: Այդ հարցը մի փոքր խճճված էր իմ` վիճակագրության կողմից մի քիչ անգրագետ

Անառողջ կրթություն

Այս անգամ որոշել եմ անդրադառնալ կաշառակեր եւ ուսանողներից “обижник” դասախոսներից մեկին: Յուրաքանչյուր ոք, ով սովորել է համալսարանում, մանավանդ մեր օրերում, անպայման հանդիպած կլինի այնպիսի դասախոսների, ովքեր որոշ ուսանողների նկատմամբ ցուցաբերում են “հատուկ” վերաբերմունք: Խոսքը այնպիսի պահվածքի մասին է, երբ ուզում են կաշառք վերցնել կամ էլ թքած են ունենում այդ կաշառքի վրա եւ ամեն ինչ անում են ուսանողին համալսարանից դուրս թողնելու համար: Ցավոք սրտի այդ դասախոսներից Հայաստանում շատ կան, եւ այդպիսիններից մեկն էլ ինձ է հանդիպել: Սկզբնական շրջանում կարծես

Սպան 1 ժամ 40 րոպե ծեծել է զինվորին – հայ եք թե՞ ….

Ինչպես ասում էի, Հայաստանում շարունակվում են զինվորների նկատմամբ պաշտոնեական դիրքի չարաշահումները սպաների կողմից: Ապացույցը ներքեւի հղումն է.

Զիջել, թե Չզիջել, այս է խնդիրը

Մարշրուտկա նստելուց միշտ մտածում եմ, բա որ հիմա մի հատ տարիքով մարդ նստի կամ մի աղջիկ, տեղ տամ, թե չէ: Մի անգամ Հանրային ռադիոյով “Խելք խելքի” հաղորդման ժամանակ Ավետը ինձ հարց տվեց, թե ընչի Ֆինլանդիայում (լավ չեմ հիշում, կամ էլ Ֆինլադիայի հարեւան երկրներից մեկում) ծերերը չեն սիրում, որ ավտոբուսի մեջ իրանց տեղ են առաջարկում, բայց ես տենց էլ պատասխանը չկարողացա ասել: Դու մի ասա, որ ծերերը չեն սիրում, որ իրանց տեղ են տալիս ավտոբուսում, որովհետեւ դու ցույց ես տալիս, որ իրանք ծեր են: Հիմա ասում եմ ինչ լավ կլներ, որ Հայաստանում էլ տենց մտածեին ու ես էլ հանգիստ խղճով գնայի տեղ հասնեյի: Ախր մենակ ասում են, որ ծեր են կամ թույլ սեռի ներկայացուցիչ են: Էլ չեն մտածում, որ մենք առավոտ վեցին ենք արթնանում ու մինչեւ եսիմ երբ ոտի վրա ենք ու մենք էլ հոգնել ունենք: Բայց դե էտ տեղ տալու հոգեբանությունը մեր մեջ մտած ա` առաջին դասարանից չգիտեմ

Հարցում Ν1

[polldaddy poll=4012782]