Մենք էտքան խելք չունենք?

Էս ինչ ակտիվություն ա տիրում հայկական սայթերի ջարդման գործում: Հերիք չէր SmartSystems-ի սաղ սայթերը ջարդել էին, մի հատ էլ www.7or.am -ը են ջարդել: www.7or.am -ը հոսթինգ էր տրամադրում ADC ընկերությունը: www.7or.am-ից ասում են, որ DDoS հարձակում ա եղել, բայց ADC-ից ասում են, որ մենակ www.7or.am -ն ա տուժել: Նշանակում ա DDoS հարձակում չի եղել, որտեւ DDoS-ի դեպքում սերվերի վրա մեծ թվով հարցումներ են ուղարկ, ինչից հետո սերվերը չի աշխատում ու արդեն կարողանում են սերվերի սաղ սայթերը ջարդեն: Արդեն ասել եմ, որ երեկ 295 հայկական սայթեր են ջարդել, բայց դե մենք էլ հետ չենք մնացել ու ջարդել ենք ադրբեջանական եսիմ ինչ ավտոընկերության սայթը: Մենք միշտ էլ պիտի ցույց տանք, որ մենք որ ձեն չենք հանում, էտ չի նշանակում, որ քնած ենք: Միշտ պատրաստ ենք հակահարձակման: Լավ, ներքեւում ներկայացնում եմ DDoS հարձակումը:

 

Մենակ գլուխ գովան: Կոտորած ա...

Էս ինչ ա կատարվում ինտերնետում: Հլը սենց բան չէի զգացել, երբ լսում էի, թե հայկական սայթերը ջարդել են: Բայց էս անգամ մի տեսակ ուրիշ ա: Չգիտեմ ինչի… Մոտավորապես 300 հայկական սայթ են ջարդել թուրքերը մի քանի ժամվա ընթացքում: Բոլոր սայթերի անվտանգությունը SmartSystems ընկերությունն էր ապահովում: Ես էտքան էլ գլուխ չեմ հանում սայթերից ու տենց բաներից, բայց երեւում ա, որ SmartSystems-ը իրա գործը լավ չի արել: Ջարդած սայթերի ցուցակի մեջ դաժե Պետեկամուտների կոմիտեի սայթը կա: Տխուր ա մեր վիճակը: Բոլոր սայթերը ջարդել ա մի հոգի, որտեւ սաղ տեղ նույն ձեռագիրն ա: Թուրքերը գոնե մի քիչ ճաշակ ունեն: ջադած սայթերում լավ երաժշտություն ա դրած: Ջարդած սայթերից մի քանիսը ես մի քանի ժամ առաջ նայում էի ու նորմալ էլ աշխատում էին:

 

Օգտագործեք մարշրուտկում, օգտակար ա :)

Տեղից տեղ գնալու համար սաղս էլ նստել ենք մարշրուտկա ու լսել ենք տարբեր արտահայտություններ, որոնք օգտագործում են, որպեսզի ասեն կանգառում մարշրուտկեն կանգնի: Շատ են ծիծաղալու դեպքերը: Շատ ա նաեւ բազմազանությունը: Երբ ասենք լրագրողները մեկ-մեկ հարցնում եմ, թե ինչ եք ասում էտ ժամանակ, սաղ սկսում են փիլիսոփայել ու անկապ գրական բաներ են ասում, բայց որ ձեռները ճար ըլնի, կոշիկները կհանեն ու կտան շոֆեռի գլխին, որ կանգնի: Մեկը ասում էր “Կանգառում կանգնեցրեք մեքենան”, “Վարպետ այստեղ կանգնեք” ու էլի նման բաներ: Հիմա անցումներն էլ են կանգառ դարձել: Տեղեր էլ կան, որ կանգառ չի ու “յեսիմ ինչ” անկապ բան ա:

 

Մեռանք հանդիպում կազմակերպելով: Արմենիքս :)

Էսօր էլի արմենիքսցիներով հավաքվել էինք: Արդեն մի ընտանիք ենք դարձել ու շաբաթը երկու անգամ տեղ ենք գնում J Հունվարի 13-ին գնացինք կատոկ, հունվարի 22-ին գնացինք բոուլինգ խաղալու ու հետո էլ սեղանի շուրջ հավեսով զրուցեցինք: Դե էսօր էլ նորից գնացինք կատոկ: Ասեմ, շատ լավ անցավ: Մարդիկ կան, որ մեր հետ են սղալ սովորում: Հավեսով նկարվեցինք, նկարահանվեցինք, ընկանք, ցավացրինք ու էլի սենց բաներ: Մարդիկ արդեն ասում են, որ Արմենիքսը ոչ թե միկրոբլոգային համակարգ ա, այլ ժամանցի կազմակերպման սայթ: Ասեմ համ էլ, որ լավ ծիծաղում էինք: Մերոցից մեկի կանկեն թույլ էր ու չէր կարում սղար, դրա համար էլ ում տենում քցում էր: Ես էլ մի անգամ ընկա ու մինչեւ հիմա մեջքիս ցավը հիշացնում ա ինձ:

 

Արմենիքսյան հերթական հանդիպումն ու իմ օյինբազությունը

Հունվարի 22-ին տեղի ունեցավ Արմենիքս միկրոբլոգային համակարգի օգտվողների հերթական հանդիպումը: Էս անգամ արմենիքսցիներով գնացել էինք բոուլինգ խաղալու: Ասեմ, որ շատ լավ անցավ: Մթնոլորտը շատ ջերմ էր, մանավանդ, որ վիրտուալ շփումից հետո շփվում ես իրական կյանքում: Կյանքում մարդիկ ավելի հետաքրքիր են, ավելի ակտիվ ու աշխույժ: Հանդիպման ժամանակ պարզեցի, որ ես շատ էլ լավ եմ բոուլինգ խաղում, իսկ շատերն էլ առաջին անգամ էին խաղում, բայց առաջին անգամվա համար, ասեմ, որ լավ էլ խաղում էին: Խաղից հետո մնացինք 6 հոգով ու գնացինք բոլորի կողմից զզված, բայց իմ կողմից նրանց կոկտեյլը սիրված “Տաշիր պիցցա” :D: Կերանք, խմեցինք, մի լավ բողոքվեցինք, ոնց որ բլոգումս եմ ասում, հանուն Հայաստանի բարելավման:

 

Հրանտ Դինք` Հայաստանը մեծ հայրենիքն է, իսկ սփյուռքը՝ փոքր կղզիներ են

4 տարի առաջ հենց այս օրն էր, որ սպանվեց հայազգի լրագրող Հրանտ Դինքը: Նրա սպանությունը ուղղակի բազմաթիվ սպանություններից մեկն էր, բացառությամբ այն բանի, որ մեծ աղմուկ հանեց: Թուրքերը մինչ օրս էլ կատարում են բազմաթիվ սպանություններ ազգային հողի վրա: Ոչ մի կերպ հնարավոր չէ բացատրել թուրք ազգին, որ այդպիսի բան չանեն, դա նրանց արյան մեջ է: Ինչպես եղել է 1915 թվականին, երբ կոտորվեց 1.500.000 հայ, այնպես էլ կոտորվում է այսքան տարիներ, ուղղակի ավելի քիչ թվով ու կամա-կամաց, որպեսզի աշխարհը չիմանա:

 

Կաշա´ռք, կաշա´ռք, մինչեւ վե´րջ

Երեւի էլի կասեք բողոքում ա, բայց դե ինչ արած: Չեմ կարա չբողոքեմ, երբ չորս կողմս անարդարություն ա ու կաշառակերություն: Էս անգամ էլ եմ ուզում գրեմ կաշառակերության մասին: Ուրեմն սենց.


Մի օր մարշրուտկով տուն եմ գնում, մեկ էլ լսում եմ, որ իմ հետեւում նստած երկու հոգի խոսում են կաշառակերությունից: Ես ականջներս “սրեցի” (գիտեմ լավ բան չի, բայց հետաքրքիր էր, թե ով էր էտ կաշառակերը): Նրանցից առաջինը երկրորդին ասում էր, որ իրա ընկերներից մեկը 20.000 դրամով քննությունը ստացել ա: Հիմա էլ ինքն ա քննության ու չգիտի փող տա, թե չէ: Երկրորդն էլ ասում էր, որ կաշառք տուր, որ դնի քննությունդ, բայց ցավն էն ա, որ մի անգամ տալիս ես, սովորում են ու էլի են ուզում: Պատմում էր նաեւ, որ մի անգամ դասախոսի հետ պայմանավորվել էին 25.000 դրամ, բայց 20.000 դրամ էին տվել ու տենց մի կերպ փրկվել էին: Բայց հետո վախենում էին, որ էտ 5.000 դրամը իրանց քթներից “կբերի”: Լավ չեմ հիշում, բայց ոնց որ տենց էլ եղել ա:

 

քագետ

քագետ
 

Էլի բողոք, էլի դասախոս: Դասախոսի "հնարամտությունը"

Էլի ուզում եմ գրեմ մեր կրթական համակարգի անկապությունների ու չհասկացվող երեւույթների մասին: Երեւի արդեն սաղդ էլ գիտեք, թե ես որտեղ եմ սովորում, բայց դե հիմա չեմ գրի անունը: Էս անգամ էլ կասեմ, թե ինչ “հանճարեղ” մտքեր ու գործեր են անում մեր դասախոսները: Ուրեմն, տարվա սկզբին նոր առարկա էր ավելացել ու մի տեսակ դժվար էր ամբողջ կուրսի համար: Դասախոսը դրա մասին գիտեր, չնայած որ միջանկյալ քննությանը համարյա սաղ բարձր էին ստացել: Գործնական աշխատանքների ժամանակ դասախոսը ոչ հարցնում էր, ոչ գնահատում: Կուրսում ոչ մեկը գնահատական չուներ: Սաղս էլ մտածում էինք, թե ոնց ա մեր ակտիվությունը փակելու… Հասավ ակտիվությունը փակելու պահը:

 

Ամեն ինչ սկզբից…

Ուրեմն սենց: Որոշել եմ ընթերցողիս պատմեմ, թե ես ինչպես հայտնվեցի տնտեսագիտական համալսարանում…


-Դեռ մանկուց երազել եմ տարբեր մասնագիտությունների մասին` ոսկերիչ, բիզնեսմեն, նախարար, հյուսն, մեխանիկ ու էլի սենց: Հա, շատ տարբեր են եղել իմ ցանկությունները ու, երբ մի գործ էի անում, շատ շուտ ձանձրանում էի դրանից եւ անցնում մի այլ գործի: Ես ինձ փորձել եմ տարբեր բնագավառներում եւ, ասեմ, որ գլուխ եմ հանել ցանկացած գործից (հիմա շատերին կթվա, թե գլուխ եմ գովում, բայց դա այդպես չէ, համենայն դեպս, կարող եք հարցնել իմ մտերիմներից եւ նրանք կապացուցեն դա): Կատարել եմ քիմիական փորձեր` հաջողությամբ են պսակվել, փայտից զանազան իրեր եմ պատրաստել, հատկապես աչքի էի ընկնում էլեկտրոնիկայի բնագավառում: Այստեղ ամեն մի մանրուքից մի նոր բան էր սարքում ու դա անում եմ մինչեւ հիմա, միայն թե ժամանակ լինի:

 

Déjà vu


Էսօր կեսօրին արթնացա ու հիշեցի երազս: Խառը երազներ էի տեսել: Գիշերը ինձ մի քիչ լավ չէի զգում ու երեւի էտ էր պատճառը: Էրեկ նորից ինտերնետն էի փորփրում ու Լուսինե Բարսեղյանի բլոգն էի կարդում ու սաղ գիշեր ուղեղիցս դուրս չէր գալիս իրա անունը: Չգիտեմ… էտքան մեծ տպավորություն էր գործել իմ վրա իրա բլոգը… Հիմա ասեմ, թե խի եմ էս վերնագիրը դրել էս պոստիս: Ուրեմն երազներիցս մեկում ես անօրինական ձեւով Ամերիկա էի գնում:

 

Էսօր ինտերնետը փորփրում էի ու պատահական “Mea Culpa” ներկակայացման մասին նյութ տեսա: Հետո էլ վիդեո տարբերակը նայեցի: “Mea Culpa”-ի պրեմիերան տեղի է ունեցել 2002 թվականի սեպտեմբերին ու արդեն 8 տարի է, ինչ այն դահլիճներ է լցնում: Ներկայացումը թատրոնում մի քանի անգամ արդեն տեսել եմ եւ դեռ չեմ ձանձրացել, ու ամեն անգամ դահլիճը լիքն է եղել: Կարծես ամեն անգամ նոր արտահայտություններ եմ լսում, որոնք մեկը մյուսից ավելի լավ են արտահայտում Հայաստանի այժմյան ողբալի վիճակը: Կարծես ամեն մի արտահայտություն իմ հոգու խորքից լինի: Կարծես ամեն մի արտահայտություն լինի այն խոսքը, որը շատ հաճախ վախենում ենք մենք բարձրաձայն արտահայտել: Այ վախն է հիմնական պատճառը, որ մենք հիմա այս ողբալի վիճակում ենք գտնվում: Շատ կարծիքներ եմ կարդացել “Mea Culpa” ներկայացման մասին. ոմանք լավ են արտահայտվել, ոմանք` վատ: Բայց դա էական չէ: Էականն այն է, որ այդ ներկայացման ամեն մի բառ ճշգրիտ արտահայտում է մեր վիճակը: Ներկայացման ժամանակ հյուր եկող տարբեր ժամանակների ականավոր դեմքերը փորձում են բացատրել մեր ողբալի վիճակի ինչ որ մի մաս: Այդ մարդիկ շատ դիպուկ են ընտրված, եւ ամեն մեկը խոսում է իր բնագավառի մասին: Հատկապես տպավորիչ են Նապոլեոնի խոսքերը, ով խոսում է հայկական բանակի մասին: Խոսում է այն մասին, թե ինչպիսի անարդարություններ են տեղի ունենում այս վերջին 20 տարիների ընթացքում, սակայն ներկայացման մեջ 2015 թվականն է, ու Նապոլեոնի խոսքերից հասկացվում է, որ այս հաջորդ 5 տարիների ընթացքում էլ է տեղի ունենալու նույն անարդարությունները:

 

2010 in review

The stats helper monkeys at WordPress.com mulled over how this blog did in 2010, and here's a high level summary of its overall blog health:

Healthy blog!