Ասում են ինչ որ բանի վերջը մեկ այլ բանի սկիզբն ա: Հույսով եմ, որ ամեն ինչն ա տենց: Ժամանակ առ ժամանակ պետք ա լինում ընկերների ցուցակը վերանայել: Դա վերաբերում է և´ իրական կյանքին, և´ վիրտուալ: Բոլորը, անխտիր բոլորն են սկզբից լավը, այլ կերպ ասած белый пушистый, բայց արի ու տես… Նորից ստիպված եղա ընկերներիս մի մասին ասել “հաջողություն”, որովհետև կյանքն ու բնավորությունս դա են պահանջում: Պետք ա ասել, այլապես իրանք արդեն սկսում են քեզ վնաս տալ և գնալով ավելի ու ավելի շատ:
Ոնց ա էս ամեն ինչը լինում…
Առաջին հերթին իրանք “ընկնում են իմ աչքից”: Իսկ եթե ընկնում են, ուրեմն իրանց համար ամեն ինչ մերժվում ա իմ կողմից: Նույնիսկ չեմ ուզում ինչ որ շփում ունենալ նրանց հետ կամ նկարը տենամ: Ահավոր ա, բայց տենց ա: Հա, իմ բնավորությունից ա, որ սենց ա, բայց հո չեմ կարա ինքս ինձնից փախչել: Էս ա: “Աչքից ընկնելը”, ամեն ինչ մերժելը երկար պարանի սկիզբն ա մենակ: Կյանքը շատ փորձություններ ունի և գնալով դրանք ավելի լուրջ ու բարդ են դառնում, էտ նշանակում ա, որ հետո ավելի լուրջ պրոբլեմներ են առաջանալու: Մեկ-մեկ նենց ա լինում, որ սիրտս իսկականից խառնում ա իրանց տենալուց կամ էլ իրանց մասին ինչ որ բան լսելուց:
Էս ամեն ինչը ըլնում ա մենակ էն ժամանակ, երբ իրանք ինձ շատ մոտ մարդիկ են եղել, որովհետև դժվար թե ինչ որ մեկը անծանոթից կարանա էսքան զզվի: Իմ մոտ սենց ա, ես ինչքան սիրում ու հարգում եմ մարդուն, նաև մի քանի անգամ ավելի զզվում եմ իրանից:
Ինչևիցե, սենց լավ ա…
1 կարծիք:
demq;)))
Post a Comment