Հրանտ Դինքը (Մալաթիա, 1954թ. սեպտեմբերի 15 - 2007թ. հունվարի 19, Ստամբուլ) նշանավոր պոլսահայ լրագրող էր, Թուրքիայում հայերեն և թուրքերեն լեզուներով տպագրվող միակ ամսաթերթի` «Ակոսի» գլխավոր խմբագիրը, Թուրքիայի երևելի մտավորականերից մեկը, որը հայտնի էր իր անվախ ելույթներով, քաղաքական ամենախճճված խնդիրները մեկնաբանող համարձակ հոդվածներով:
Դինքը սպանվեց 2007 թվականի հունվարի 19-ին, Շիշլիում գտնվող «Ակոսի» խմբագրատան առաջ, ետևից գլխին արձակված երեք հրազենային կրակոցներից։ Մարդասպանը հեռանալուց գոչել էր «գյավու´ր», ինչը ենթադրելու հիմք է տալիս, որ սպանությունը կատարվել է ազգային հողի վրա։ Սպանությունն իրականացնելու կասկածանքով թրքական Սամսուն քաղաքի ավտոկայանում ոստիկանությունը ձերբակալել է 17-ամյա Օգյուն Սամասթին, որն առաջին իսկ հարցաքննության ընթացքում խոստովանել է իր մեղքը։ Կասկածյալի հետքի վրա դուրս գալուն օգնել է նրա հայրը, ով մարդասպանի լուսանկարում ճանաչել էր իր որդուն։ Լուսանկարը ստացվել էր սպանության վայրում գտնվող դիտարկման տեսախցիկի միջոցով, որն այդ պահին արձանագրել է փողոցի անցուդարձը։ Ներկայումս ոստիկանները փորձում են պարզել` արդյո՞ք որևէ ազգայնական խմբավորման անդամ է ձերբակալվածը։
Որոշ քաղաքագետների կարծիքով սպանությունը ծրագրված և իրականացված է Թուրքիայում 
2007թ հունիսին ՀՀ նախագահի մրցանակ է հետմահու շնորհվել է Հրանտ Դինքին: Ըստ ՀՀ նախագահի , առաջին անգամ է, որ նախագահի մրցանակը հանձնվում է հետմահու: «Հրանտ Դինքի մահը մեծ կորուստ էր մեր ժողովրդի համար: Մենք միշտ կհիշենք նրան, և մենք հավաստիացնում ենք նրա ընտանիքին, որ Հայաստանն իրենց տունն է, որտեղ մենք միշտ ուրախ ենք նրանց տեսնել»:
Պատմական արդարության վերականգնման, ժողովուրդների փոխըմբռնման, խոսքի ազատության և մարդու հիմնարար իրավունքների պաշտպանության գործում ունեցած նշանակալի ներդրման համար Հրանտ Դինքին շնորհված նախագահի մրցանակը ստանալու համար Թուրքիայից եկել էին Դինքի կինը` Ռաքել Դինքը, դուստրը` Դելաուա Դինքը և եղբայրը` Երվանդ Դինքը: Մրցանակը հանձնվել է Հրանտ Դինքի այրուն՝ Ռաքել Դինքին, որը հայտարարել է. «Հայաստանի նախագահի մրցանակը միաժամանակ և պատվավոր, և տխուր է ընտանիքի համար: Ես համոզված եմ, որ Հրանտը կցանկանար լինել մեզ հետ: Նա միշտ ասում էր, որ Հայաստանը մեծ հայրենիքն է, իսկ Սփյուռքը՝ փոքր կղզիներ են»:
Աղբյուրը` Wikipedia
2 կարծիք:
Shat mec mard e exel, cavoq inchpes bolor meceri depqum e linum, aynpes el nra het exav! Gorcec Mecn haykakan asacvacq@ "GNA MERI, ARI SIREM" Shat cankali kliner ays mardu masin minchev mahanaln el aysqan lseinq u gone kendanutyan oroq ayschap ser u harganq nvirabereinq. Te che arden hognel enq "Gna meri, ari sirem"-neric.
Arden aynpes e dardzel, vor henc herustacuycov mer meceric meki masin haxordum en cuyc talis, kam nra masnakcutyamb film, arden akamayic mtacum es " Vayyy es .... mahacel aa?" Heto vor imanum enq der voxj e 2 jam xorhum enq " Ba inchi ein edqan cuyc talis". Maxtum em, vor Astvac mez aynqan xohemutyun ta, vor mardkanc kendanutyan oroq gnahatenq, te che mahic heto djvar irenc petq lini...
Նույնը եղավ նայեմ Օհան Դուրյանի ու Կիմ Երիցյանի մահվանից հետո: Մինչեւ էտ երբ էին իրանց մասին հիշում? Օհան Դուրյանի մահից հետո սկսվեց աժիոտաժը: Սաղ սկսեցին իրան հիշել, սաղ տեղ իրա առանձնահատուկ շնորհի մասին էին խոսում: Բայց ոնց որ ասեցիր, մահից հետո դժվար իրանց պետք լինի: Դրա համար պիտի ամեն հարմար առիթի դեպքում հիշենք իրանց թե կենդանության ժամանակ, թե մահվանից հետո:
Post a Comment