Երևի թե արդեն իմացաք, թե ում մասին եմ գրելու: Հա, հա, հենց հայերի: Պատկերացնենք սենց մի իրավիճակ:
Կա մի սուպերմարկետ, ուր ամեն ինչ կա ու անսահմանափակ ա: Էտ սուպերմարկետի մասին իմանում են հայերն ու եվրոպացիները (ինչի եվրոպացիները, որտև իրանք մեր հակակշիռը են և քաղաքակրթության որոշակի մակարդակի վառ օրինակ): Բոլորն էլ կարան ինչ ուզում են վերցնեն ու դրա դիմաց ոչ մի բան չեն տալիս: Եվրոպացին կմտնի սուպերմարկետ, իրան ինչ պետք ա կվերցնի ու դուրս կգա: Եթե իրան մի օրվա համար պետք ա 1 հատ հաց ու նման քիչ բաներ, ինքը հաստատ էտքան կվերցնի: Ավել չի վերցնի, որտև իրան պետք չի ու անիմաստ տունն ա դնելու:
Հիմա հայն ա մտնում սուպերմարկետ: Հային էլ ա մի օրվա համար պետք էնքան բան, ինչքան եվրոպացուն: Ինքը կմտնի, կվերցնի էնքան բան, ինչքան կարա տանի: Էտքանը հլը հերիք չի, հետը մարդ կբերի կամ մի այլ հարմարանք, որ ավելի շատ տանի, թեկուզ իրան էտ ամեն ինչի 1 տոկոսն ա պետք:
Ծանոթ իրավիճակ ա? Էս ամեն ինչը միշտ եղել ա հայի մեջ: Իսկ ԽՍՀՄ-ի ու նորանկախ Հայաստանի ալան-թալանն էլ դրա վառ օրինակներն են: Թե խի ենք էսքան անկուշտ…
0 կարծիք:
Post a Comment